De twintig wekenecho

Zwanger zijn is natuurlijk een hele bijzondere periode in je leven en er gebeuren zo veel gekke, mooie en spannende dingen, maar wat voor mij toch wel het raarste was, was de tijd die totaal uit z'n verband gerukt wordt. De dagen duren zooo lang (vooral tegen het einde van de zwangerschap), maar de weken vliegen voorbij! Voor ik het wist was ik op de helft van mijn zwangerschap en was het tijd voor de twintig wekenecho.

Ik was echt mega nerveus voor de twintig wekenecho. Ze gaan zo veel bekijken en onderzoeken, dat je natuurlijk ook van alles tegen kunt komen wat niet goed is. Gelukkig is Joey altijd heel positief met dit soort dingen en wist hij mijn zenuwen een beetje in bedwang te houden. Helaas was deze echo wel één van de dingen waarvan de ervaring erg beïnvloed werd door de coronacrisis. Mannen mochten niet mee naar binnen. Aan de telefoon werd ons van tevoren aangeraden om wel samen te komen en dat Joey dan in de auto zou wachten. Mocht er echt iets mis zijn, dan werd er een uitzondering gemaakt en mocht de man wel naar binnen komen. Dus daar zat ik dan in m'n eentje in de wachtkamer. Joey kon het wel, een soort van, volgen via videobellen. Het scherm van het echo apparaat werd geprojecteerd op de muur en was gelukkig groot genoeg om te kunnen zien via het videobellen. De verbinding was niet al te best, maar beter iets dan niets, toch?!

Toen ik eenmaal in de stoel lag en de verloskundige het echoapparaat op mijn buik zette, viel er al een heel deel van mijn spanning weg. Ze legde uitgebreid uit wat er allemaal op het scherm te zien was. Ze begon bij het hartje, waar je al heel goed de verschillende kamers kon zien. Het leek alsof er een soort gat in de baby zat, een stukje helemaal zwart in het midden van het buikje. Dat was de maag. Ze keek ook naar de navelstreng, die zag er ook goed uit. Iets met drie bloedvaten en dat er dan twee naar de blaas liepen, wat mooi was. Nu ik dit zo probeer op te schrijven, is het eigenlijk best lastig om terug te halen wat ze allemaal precies zei. Ik was alleen maar gefocust op de woorden 'goed' en 'fout'.

Toen alles gecontroleerd was, wilde de verloskundige nog een paar mooie foto's voor ons maken, maar dit ging minder soepel dan gedacht. Meneer lag namelijk met zijn hoofd precies de verkeerde kant op, met zijn neus in de placenta gedrukt. De oplossing: shake it! Dus daar stond ik dan, in de kamer van de verloskundige, rond te huppelen en te springen. Ik voelde me echt een kneus, aangezien huppelen al niet zo soepel meer ging, maar alles voor die foto, hè.. Gelukkig had het effect en kon ze een paar mooie foto's maken.

Aan het begin van de afspraak vroeg de verloskundige ook of we het geslacht van de baby wilden weten. Dit wilden we wel graag, maar we vonden het erg jammer dat we niet samen waren als we het te horen kregen. Daarom manoeuvreerde de verloskundige tijdens de inspectie telkens vakkundig om het bewijs heen. Aan het eind van de echo moest ik mijn ogen dicht doen (en de camera van het videobellen afwenden), zodat ze een foto kon maken, die we dan later samen konden bekijken. Deze foto had ze helemaal onderop de stapel gedaan en toen we thuis weer samen op de bank zaten, hebben we de foto's bekeken. Ik had verwacht dat ik hier heel veel bij zou voelen ofzo, dat het echt een ding zou zijn om uit te vinden of we een jongetje of meisje zouden krijgen, maar dat was eigenlijk helemaal niet zo. Het doet er ook helemaal niet toe natuurlijk. Lekker cliché, maar we waren alleen maar dolgelukkig dat het kindje er gezond uit zag. Ik voelde geen teleurstelling of euforie. Het enige wat ik dacht was eigenlijk: 'oh, oké!' alsof het me niet echt verbaasde.